Audio

Lieve mensen,

Ik ben Jeshua. Ik groet jullie allen als gelijke, als een van jullie, niet boven jullie verheven, maar diep verbonden met het mens-zijn en met de aarde.
Ik ben hier om jullie vanuit een ander perspectief te vertellen waar je staat op je pad, op je weg op deze aarde in een tijd van grote verandering.

Er vinden op dit moment geweldige energieverschuivingen plaats. Ieder van jullie komt hiermee in aanraking. Oude structuren, gebaseerd op macht en controle over het leven, worden van onderop en van binnenuit aangetast, en raken ontworteld doordat steeds meer individuen de egofase aan het loslaten zijn en de zielsfase binnentreden. In de zielsfase laat je je leiden door je hart, door je ziel, door je wezen, en niet door aangeleerde gewoonten en angsten die je persoonlijkheid bepalen.
Er zijn op aarde al heel veel individuen die de roep voelen van een hartgedragen bewustzijn, een leven vanuit de ziel. Maar de oude structuren zijn taai en al eeuwenlang geworteld. Veranderingen zullen niet vanuit die structuren en ook niet van bovenaf komen. Echte verandering stroomt binnen via ontwaakte harten in individuen. Overal ter wereld voelen mensen, met name jongeren, dat de oude manieren niet meer werken. Dat is voor hen niet alleen zichtbaar in de milieuvervuiling om hen heen, in de verwoesting van aardse rijkdommen, in oorlogen, economische problemen en hebzucht, maar ze nemen het ook en vooral in zichzelf waar.

Mensen, ook jonge mensen die geheel nieuw zijn in deze wereld, mensen die ontwaken voor hun hart, ervaren allereerst pijn. Ze ervaren pijn in hun hart via het gevoel ‘er niet in te passen’, via het gevoel een vreemde te zijn; en ze lijden onder dit ‘anders zijn’. Degenen wier hart ontwaakt, zijn altijd de meest gevoeligen. Ze zien in dat het niet vanzelfsprekend is hoezeer mensen gedwongen worden te buigen voor maatschappelijke regels en wetten, en voor normen die niets van doen hebben met werkelijke vreugde, overvloed en respect. Veel van de oude normen en manieren van denken spreken wel over hogere waarden  zoals goedheid, samenwerking en eerlijke verdeling, maar als je gaat kijken naar de onderliggende motieven en structuren, dan moet je toch vaak concluderen dat woorden en daden niet overeenstemmen. In de oude wereld is vaak sprake van valse schijn. Dat is niet verwonderlijk, omdat juist de egofase in het menselijke bewustzijn wordt gekenmerkt door maskering, door bedrog. In feite lijdt het ego doorlopend. Het voelt zich afgescheiden van de bron, van het geheel, van de eigen goddelijkheid.

Eenzaamheid is bij uitstek de emotie van het ego. Het voelt zich ontzettend onvolkomen en onvervuld, en wringt zich voortdurend in allerlei bochten, zowel innerlijk als uiterlijk, om zichzelf te verlossen van die pijn van ‘onverbonden’ zijn, van afgescheiden zijn. Maar tegelijk wil het ego zich groot houden, wil niet kwetsbaar lijken, noch voor anderen noch voor zichzelf. Dat is kenmerkend voor de egofase: je hebt pijn, maar verstopt en miskent die, en je zoekt oplossingen buiten jezelf; maar daar los je die pijn niet mee op. Vaak verliest het ego zich juist in het nastreven van oplossingen. Daar voelt het een zekere vervulling bij. Het zoekt een oplossing op het gebied van werk of in het vinden van de best mogelijke persoonlijke relatie. Het kan echter ook een destructieve kant opgaan: als je verslaafd raakt, en in gedragspatronen vervalt die uiterst pijnlijk zijn, maar die je lijken te verlossen van je eenzaamheid. Al deze bewegingen van het ego komen voort uit het miskennen van de pijn. Je gaat de confrontatie met de pijn uit de weg. Maar als je direct naar die pijn toegaat met je gecentreerde bewustzijn, dan ontdek je wat die pijn je onder ogen wil laten zien: je gevoel van eenzaamheid, verlorenheid, afgesloten zijn, van niet verbonden zijn. Door de confrontatie met de pijn op deze manier aan te gaan, vindt er een enorme transformatie plaats.

Daarover ga ik het zo meteen hebben, maar allereerst is het belangrijk te voelen in jezelf dat het ego waar je mee te maken hebt als mens, altijd in een staat van ontkenning verkeert. Het voelt niet de wezenlijke pijn. Het snapt niet waar het in wezen om gaat. En dit wordt jullie als opgroeiende mens ook niet echt geleerd vanuit het onderwijs of vanuit de volwassenenwereld. Zij weten zelf ook niet hoe om te gaan met deze intense pijn die voortkomt uit eeuwenlange onderdrukking van het ‘ware zelf’, de ziel; die voortkomt uit eeuwenlange strijd en gerichtheid  op overleving, en controle over het gevoel, over het leven, en dus ook over creativiteit, over de ziel. Als je je dus eenzaam voelt, intens verloren, loop er dan niet voor weg. Houd op met uiterlijke oplossingen te zoeken, want je bent juist bezig deze egofase los te laten. Daar ben je eigenlijk al van los, maar door de foutieve informatie vanuit omgeving, maatschappij en opvoeding, zoek je toch vaak buiten jezelf naar een standaardremedie voor de pijn. Maar in deze tijd gaat het erom – in jou en ook mondiaal – dat de pijn eerst ten volle wordt gezien en gekend. Pas dan kun je essentiële keuzes maken die ergens op gebaseerd zijn; die niet gebaseerd zijn op vluchten, bedrog of verbergen, maar op een werkelijk contact met de ziel.

Eenzaamheid ervaren, het gevoel hebben dat er iets niet klopt, dat er wezenlijk iets ontbreekt aan je manier van leven, aan je samenleven als mens: die pijn voelen is in zekere zin een goed teken. Het is je ziel die jou dan roept. Je kunt een leven lang je energie steken in het je aanpassen en in oplossingen buiten jezelf zoeken; in materiële oplossingen: het juiste werk, de juiste plek om te wonen, een gezin, een bepaalde relatie. In jullie cultuur worden je allerlei standaardoplossingen voorgehouden als idealen om aan te werken: idealen die tot succes moeten leiden. Maar vroeg of laat zullen zeker gevoelige zielen ontdekken dat de wezenlijke pijn hiermee niet wordt weggenomen. Het is zeker mogelijk dat je via bijvoorbeeld werk, creativiteit of een relatie je eigen ziel herkent en gaat voelen. Je voelt dat deze gaat stromen in je relatie met anderen, in relatie met deze wereld; dat is echt een bron van vervulling. Maar de sleutel om te komen bij dat wezenlijke gevoel van vervulling en het oplossen van de eenzaamheid, ligt toch in het je toekeren naar je eigen pijn en het werkelijk begrijpen daarvan.

Ik nodig je uit om dat nu te doen. Ga in jezelf na wat eenzaamheid voor jou betekent. Geef er woorden aan: ‘Wat is de kenmerkende pijn die ik ervaar als ik me afgescheiden voel?’  ‘Van wat ben ik afgescheiden?’
Als je je eenzaam voelt, voel je je vaak doods. Het leven stroomt dan niet meer, het stagneert. Het voelt donker aan. Vaak gaat eenzaamheid gepaard met een gevoel van machteloosheid of krachteloosheid. Zoek dat gevoel eens op. Loop er niet voor weg.

Roep het ook op in je lichaam: hoe manifesteert eenzaamheid zich voor jou? Waar in je lichaam voel je dan spanning? Is er een bepaald lichaamsdeel dat je nu voelt dat gevoelig is voor deze gemoedstoestand?’

Voel die pijn in heel je wezen, want eenzaamheid is niet iets oppervlakkigs. Ze is ook niet makkelijk op te lossen. Het gaat namelijk in wezen om het maken van een verbinding tussen ego en ziel, tussen je aardse persoonlijkheid en het grotere goddelijke wezen dat je bent. Omdat de oude krachten nog werkzaam zijn op aarde en je voortdurend afhouden van de stem van je ziel, vraagt dit van jou  – om als mens in deze wereld de stem van je ziel te horen – een intense focus en toewijding.

Er is veel wat je afleidt. Van buitenaf worden je veel schijnoplossingen aangereikt  door onwetenden die het vaak goed bedoelen; en allerlei zogenaamde autoriteiten menen jou te kunnen vertellen wat jij nodig hebt. Maar voel het eens puur voor jezelf. Zoek de eenzaamheid op, en voel hoe bevrijdend het kan zijn om helemaal naar je eigen gevoel te luisteren en niet naar al die stemmen van buitenaf. Scherp je bewustzijn en zeg tegen je ego: ‘Laat mij je pijn maar zien. Je hoeft het niet te verbergen.’

Misschien is er in jou wel een groot verlangen naar iets specifieks op het gebied van gezondheid, relaties, werk of geld. Neem iets wat je bezighoudt, iets wat je graag zou willen bereiken of hebben; alleen, dat wil maar niet lukken of niet naar volle tevredenheid. Richt nu je volle aandacht op dat verlangen, en ook op de pijn die je voelt, omdat dit ontbreekt, omdat er ‘iets’ ontbreekt in je leven.
Ga nu dieper met je bewustzijn in die pijn, zak er in. Vul die pijn met je bewustzijn. En doe dit met mededogen, met compassie. De pijn van het ego is lang verborgen geweest. Het moest gemaskeerd worden, want je moest voldoen aan van alles: je moest je best doen, je aanpassen, succesvol zijn, mooi zijn, rijk zijn. Dat hoeft nu allemaal niet meer: je mag de oorspronkelijke pijn zichtbaar maken.

Zie een gezicht voor je dat die pijn uitdrukt. De pijn van jezelf ontkennen, de pijn van jezelf onder druk zetten, je best doen, hard werken, lief en aardig zijn terwijl je dat niet zo voelt, je dwarsheid onderdrukken. Zie dit alles in dat gezicht. Je ego onderdrukt je ziel door die dwang tot aanpassing. Door de pijn in jezelf te herkennen kom je dichter bij je ziel. Zie je eigen kwetsbaarheid. Het vraagt juist om veel kracht om die kwetsbaarheid volop onder ogen te zien, zonder te ontkennen. Voel dan ook de kracht van het bewustzijn in jou dat dit doet en kan. Je bent al ontwaakt. Er is een helder bewustzijn in jou. Vaak word je daar echter van afgeleid door de drukte en herrie die het ego schopt. Laat dit bewustzijn helder als een kristal over je heen komen en voel dat je ‘heel’ bent. De pijn van onvervulde verlangens wil jou ten diepste bewust maken van je ziel, van wie je bent. En alle verlangens, ook al lijken die gericht op iets buiten jou, zijn uiteindelijk terug te brengen tot het verlangen van je ziel om hier volledig aanwezig te zijn: in jouw lichaam op deze aarde, hier en nu. Dat heft alle eenzaamheid op. Jouw ziel, jouw unieke stralende ziel wil hier en nu aanwezig zijn, doorstromen in je hart. De ziel wil jouw ego verlichten en optillen uit de eenzaamheid. Jouw ziel wil je ego niet vernietigen, maar verlichten en letterlijk je lasten lichter maken.

Als je contact hebt met je ziel en de grootsheid ervan, met de ziel die eeuwenoud is en zoveel wijsheid heeft vergaard, dan wordt er in jou aan een basisbehoefte voldaan. Dan heb je contact met jezelf, met wie je bent. Je maskeert en onderdrukt dan niet meer, maar ervaart de volle werkelijkheid van wie je bent.

En dat mag ook negatief of lelijk zijn. Je mag ook boos of verontwaardigd zijn, of verdrietig of bang. De cruciale verschuiving van ego naar ziel wordt daarin zichtbaar dat je eerlijk bent en niet meer wegloopt voor jezelf. Eenzaamheid wordt dan iets heel anders dan je dacht. Tevoren dacht je misschien: er zijn te weinig mensen die mij begrijpen; ik ontmoet niet genoeg gelijkgestemden; ik kan niet goed praten met mijn familie of met mijn collega’s. Dat zijn gedachten die je associeert met eenzaamheid. Maar als je contact hebt met je ziel, en vooral ook eerlijk en oprecht kijkt naar wat er in jou leeft, dan is dat contact zo vervullend dat die andere vorm van eenzaamheid – onvoldoende contact voelen met anderen –  zeer relatief wordt. Je gaat dan de oplossing voor je eenzaamheid niet meer bij anderen zoeken. Je ervaart een diep contact met jezelf, en van daaruit ontvang je nieuwe inspiratie en zul je merken dat ook je ontmoetingen met anderen daardoor veranderen.

Je wordt opener, durft je gevoelens te tonen, wordt bereikbaarder voor anderen en zij zullen daarop reageren. Zij worden door jouw openheid ook ontlast van constant de schijn moeten ophouden, hun best moeten doen, zich anders voordoen dan ze werkelijk voelen van binnen. Dus het contact herstellen met je ziel – wat dus ook wil zeggen: open zijn voor je eigen pijn en je daarover ontfermen – heft eenzaamheid op; allereerst in jezelf, maar vervolgens ook in je relatie met de wereld om je heen. En het verschil is dat jij van binnenuit naar buiten straalt en dat je betekenis ervaart in het contact dat dan met anderen ontstaat. Je bent dan niet meer degene die wacht op contact; die hoopt, verwacht, en bidt om contact met een gelijkgestemde.  Nee, jij baant dan de weg. Jij bent de gever van dit soort contact. Je leeft het voor door je waarachtigheid, je oprechtheid. En reken maar dat anderen daarop reageren. Niet altijd positief , want het kan confronterend zijn. Maar het is echt de moeite waard om dat risico te nemen; juist door je ziel uit te stralen in al haar echtheid, open je in heel je menselijkheid de poort tot wezenlijk contact met de wereld om je heen.

Als je kijkt naar de transformatie, de ontwikkelingen wereldwijd, dan is er een grote behoefte aan mensen die zich vanuit hun ziel, vanuit hun authenticiteit, vanuit hun echtheid aan anderen durven te laten zien. En dat hoeft helemaal niet een perfect plaatje op te leveren. Het gaat erom trouw te zijn aan wat jij voelt en wat jij wilt delen met anderen. Dat mogen ook gevoelens van pijn of ongenoegen zijn.

Communicatie speelt een belangrijke rol bij eenzaamheid. Waarom voelen veel mensen zich eenzaam, terwijl ze toch omringd zijn door medemensen? Omdat het aan werkelijke communicatie ontbreekt. Men spreekt zich niet open uit. Dat heeft een diep gevoel van vervreemding tot gevolg, en leidt ertoe dat mensen zich niet meer in elkaar herkennen, zich integendeel tegenover een ander juist schamen voor zichzelf.

Er is dus een duidelijke wisselwerking tussen eenzaamheid en communicatie. Hoe meer je met jezelf durft te communiceren – ook met de donkere delen die pijnlijk aanvoelen – des te echter word je met jezelf en ook met anderen. Als je dit doet, dan raak je anderen aan door jouw voorbeeld. Nu, in deze tijd, is dat mogelijk. Er zijn periodes in de geschiedenis geweest, waarin het gevaarlijk kon zijn jezelf uit te spreken: er kon dan een scherpe, zelfs gewelddadige afwijzing komen. In de huidige maatschappij, in de wereld van nu, is er meer ruimte voor ‘anders zijn’, voor vrijheid, voor individualiteit.

Wereldwijd is er in mensen veel pijn. Maar juist doordat steeds meer mensen hun hart openen – en jullie horen daarbij – nemen de mogelijkheden tot communicatie toe. Gedeelde pijn heelt het menselijk hart. Door pijn te delen kan er verbinding en gezamenlijke heling ontstaan. In echte vormen van communicatie zie je jezelf gespiegeld in de ogen van de ander; dat creëert een brug. Zo ontstaan er bruggen van verbinding.

Ik wil je vragen dit uit te proberen. Er is geen andere uitweg uit eenzaamheid. Wees eerlijk en open tegenover jezelf over je echte pijn. Voel die in je lichaam, wees erbij aanwezig. Je eigen bewustzijn en compassie maken je meer heel. Je hoeft niets te onderdrukken, alles mag er zijn. Als je dit ook aan anderen durft te laten zien, straal je werkelijk licht uit. Zelfs als je vertelt over je eigen strijd of over je eigen pijn. Het delen van gevoelens creëert levendige en levende ontmoetingen met anderen. Het laat de ziel geboren worden, wereldwijd. Oude valse beelden van succes, van overleving, en ook beelden van angst kunnen dan langzaam hun macht verliezen.

In feite schreeuwt de aarde en de mensheid om deze vernieuwing, om deze opening, juist in deze tijd waarin de omwentelingen ook veel duisternis aan het licht brengen. Een gevolg van eerlijkheid is dat ook angst en duisternis in volle gedaante worden gezien; ze worden waarneembaar. Dit is onderdeel van het proces. Je ziet het wereldwijd gebeuren. Raak daardoor niet ontmoedigd. Zie het als onderdeel van dit proces, en pas het ook op jezelf toe. Als je door je toegenomen gevoeligheid soms ervaart dat de duisternis in jezelf je dreigt te overweldigen via donkere gevoelens, angst en twijfel, weet dan dat je midden in een proces van transformatie zit. Dat het juist geen terugval is, maar onderdeel van het weer levend worden voor de echtheid van wie jij bent als mens en als ziel. Onderdruk en verstop dus niet meer, houd je niet meer bezig met schijnoplossingen, maar leef intens! Dat doet ook pijn, want angst en twijfel zijn menselijk. Zolang jij dicht bij jezelf blijft in vertrouwen en in openheid naar jezelf toe, is er altijd een uitweg, is er altijd een groei naar iets nieuws toe. Met deze boodschap wil ik eindigen.

Ik nodig je tenslotte uit om met je bewustzijn in je hart te zakken en de pijn te voelen van anderen om je heen. Voel de eenzaamheid in die anderen. Voel het verlangen naar licht, naar verbinding, naar een einde aan de eenzaamheid. En voel dat je hart sterker wordt. In plaats van dat je ontmoedigd raakt door het zien van deze pijn word je juist sterker. Je voelt dat jij om die reden hier bent op aarde: om pijn te verzachten en harten te openen. En jij kunt dit. Die gave zit in jou. Voel je eigen hart.

Door je intieme kennis van en ervaring met pijn en eenzaamheid, kun je die ook in anderen waarnemen en een hand uitsteken. Ik vraag je om dit in je dagelijks leven te doen. Onthoud dit. Aarzel niet je hand uit te steken vanuit gedeelde menselijkheid, vanuit het waarnemen van de pijn in de ander. En zie hoe je jezelf hierbij voelt. Je wint jezelf terug door je hart te delen met een ander.

Dank je wel voor je aandacht. Ik groet jullie allen met liefde en een open hart.

© Pamela Kribbe

Tekstredactie: Ben van den Broek