Pamela channelt Jeshua

Lieve mensen,

Ik groet jullie en heet jullie welkom vanuit heel mijn hart en liefde voor jullie. Ik houd heel veel van jullie en mijn liefde is niet alleen gegeven vanuit een universele aard, maar ook vanuit een persoonlijke aard, want velen van jullie heb ik gekend toen ik hier op aarde was.

Ik ben Jeshua. Ik heb op aarde geleefd en ik ben onder mensen geweest om te getuigen van de liefde die er is voor ons allen, vanuit de bron die in onszelf ligt. De tijd is nu gekomen dat jullie de fakkel van mij overnemen. Jullie zijn de zaadjes die tot bloei komen in deze tijd. Dát is de wedergeboorte van Christus. Niet ik, die ene mens die ooit op aarde was, is degene die terug moet komen, maar de universele kracht van de christusenergie wordt in jullie nu wedergeboren. En het doet mij zoveel deugd om hier enige steun aan te kunnen geven door bij jullie te zijn via de kanalen waarlangs ik spreek.

Aan het begin van dit seizoen hebben Pamela en Gerrit mij gevraagd over welke onderwerpen ik wilde spreken en ik heb gezegd: ‘dat doet er niet toe, ik wil bij hen zijn’. Ik wil jullie aanraken met mijn energie en dat is mij genoeg, want waar het hier om draait is: dat jullie in jezelf de vlam van helderheid voelen, de vlam van waarheid, het wezen van de christusenergie. Daarvan ben ik een vroege drager geweest, maar jullie allen dragen deze fakkel nu voort en het is van belang te erkennen in jezelf wie je bent, dat je die fakkel bij je hebt en dat het tijd is om deze nu uit te dragen, want de wereld wacht erop. Dit is een tijd van verandering, van grote verandering die vele gezichten laat zien, zowel duistere als lichte. En het is tijd voor mensen die op een neutraal standpunt kunnen staan, die kunnen kijken naar de dingen, naar de golven van vernietiging en geweld die af en toe waarneembaar zijn en die in liefde aanwezig kunnen zijn, zonder oordeel.

Ik zal vandaag spreken over ziekte en gezondheid, maar in wezen gaat het er mij om jullie te laten voelen dat ik hier ben en dat jullie mijn gelijken zijn en ik jullie gelijke. Wij zijn één, we zijn dragers van een bepaalde lichtenergie en we zijn al vele levens bezig deze energie grond onder de voeten te laten krijgen op aarde. Dat is jullie taak, dat is jullie missie. Het is tijd voor jullie om mij los te laten als iemand waarnaar je opkijkt. Ik wil jullie omringen met de energie van liefde en waarheid, meer kan ik niet doen. Het is nu tijd voor jullie om zelf op te staan en het licht van jullie fakkels te laten schijnen.

Ziekte en gezondheid is een thema dat in de levens van alle mensen vroeg of laat aan de orde komt. Eerst wil ik iets zeggen over het verschijnsel ziekte, wat dat eigenlijk is.

Alle ziekte heeft een geestelijke oorsprong. Dit wil ik jullie uitleggen aan de hand van een onderscheid tussen de verschillende lichamen waarover je beschikt. Naast het ‘harde’ fysieke lichaam dat waarneembaar is voor jullie allen, bestaat er ook nog zoiets als een emotioneel lichaam, een mentaal lichaam en iets wat je een zielelichaam zou kunnen noemen.

Ziekte ontstaat voornamelijk in het emotionele lichaam. Het is van daaruit dat bepaalde blokkades zich vastzetten in de fysieke laag, in de materie. Vaak spelen overtuigingen uit het mentale lichaam ook een rol in de totstandkoming van emotionele blokkades en dus van ziektes. Ik spreek dan over hardnekkige overtuigingen die je kunt meedragen over jezelf. Het zijn vaak oordelen over wat wel en niet goed is aan jezelf.

Oordelen kunnen letterlijk een blokkade opwerpen in de emotionele energiehuishouding. Daar waar blokkades ontstaan, waar de emotionele energie niet vrijelijk kan stromen, wordt in de aura iets waarneembaar van een donkere energie. Deze kan zich gaan vastzetten in het lichaam. Dat hoeft niet, want vaak gaat daar geruime tijd overheen en is er genoeg gelegenheid om emotioneel in balans te geraken, voordat een (fysieke) ziekte gestalte krijgt.

Je moet dus niet bang zijn voor geblokkeerde emoties; er is genoeg tijd om het op te lossen. Maar het kan zo zijn dat je op een gegeven moment je innerlijk niet in staat voelt die blokkade op een juiste manier aan te pakken of zelfs maar te voelen. Het kan zijn dat deze blokkade deels onzichtbaar in jou leeft, dat je er geen weet van hebt, en dan is het zo dat een fysieke klacht je eigenlijk wijst op deze blokkade. Fysieke klachten of pijn vormen dan ook een taal van de ziel. De ziel verlangt namelijk naar volledige communicatie tussen alle delen van haarzelf. De ziel voelt zich daarbij gelukkig, want er is dan een doorstroming van energie en een constante vernieuwing van alle aspecten van haarzelf. Daar waar blokkades zitten, kan de energie niet doorstromen, en dat stemt de ziel droef.

In die zin vormt ziekte dus een richtingaanwijzer naar heelwording van jezelf. Hoewel ziekte negatief lijkt, in de zin dat je last hebt van allerlei klachten en pijn, gaat het er toch om ziekte te interpreteren als richtingaanwijzer. Op die manier kun je met de ziekte gaan samenwerken in plaats van dat je je ertegen verzet.

Juist omdat ziekte vaak een vastzittende emotie vertegenwoordigt, die (gedeeltelijk) buiten je eigen blikveld valt, is het soms niet makkelijk te begrijpen waar de ziekte of de klacht voor staat. Het lijkt soms erg moeilijk vast te stellen wat de ziel je wil zeggen met een bepaalde ziekte. Het is nodig om je naar binnen te keren en met een open bewustzijn te onderzoeken wat voor energie zich in de ziekte manifesteert, wat voor signaal je daarmee krijgt.

Dit open bewustzijn wordt belemmerd door het feit dat jullie erg bang zijn voor ziekte. De eerste reactie op ziekte is vaak één van ontkenning of verzet. Het liefst willen jullie dat de ziekte zo snel mogelijk weggaat omdat ze angst inboezemt, angst voor verval, angst voor imperfectie, angst voor kapotgaan, angst uiteindelijk voor dood. Deze paniekreactie is heel jammer omdat ze je een ander perspectief op ziekte ontneemt. Ziekte kun je ook in een ander licht zien. Je kunt haar ook gaan ervaren als een brenger van verandering, als een terugkeer naar iets waardevols wat je hebt verloren.

Om de ‘richtingaanwijzer’ functie van ziekte te doorgronden, is het van groot belang ‘ja’ te zeggen tegen de klachten en de pijnen die zich in je lichaam manifesteren. Met dit ja zeggen heb je eigenlijk de helft van het probleem al opgelost. Het probleem zie ik hier niet zozeer als de ziekte zelf maar als dat waar het een teken van is, de onderliggende blokkade(s). De ziekte trekt je bij wijze van spreken aan je jasje en wil je op die onderliggende blokkade wijzen. Door je naar de ziekte toe te keren en er met je hart en je wezen ja tegen te zeggen, los je een deel van de blokkade al op, zonder dat je nog precies weet wát de ziekte je wil zeggen.

Maar dit ‘ja zeggen’, deze basishouding van acceptatie, heeft veel voeten in de aarde. Er kunnen weerstanden in je leven, emotioneel of mentaal, waardoor je soms subtiel en soms hardnekkig nee blijft zeggen tegen dat wat je lichaam je aangeeft. Vaak geeft het lichaam heel concrete aanwijzingen; het laat je bijvoorbeeld voelen dat je meer rust moet nemen, bepaalde activiteiten moet afstoten, liever voor jezelf moet zijn, etcetera. Ook al weet je nog niet hoe je de ziekte op zieleniveau moet interpreteren, kun je aan dit soort concrete aanwijzingen vaak al een heleboel aflezen.

Maar als je deze lichaamstaal zoveel mogelijk negeert en je blijft verzetten tegen de ziekte, is het heel moeilijk om door te dringen tot de spirituele kern en de betekenis van de ziekte.  Er zit dan teveel angst en woede omheen. Werkelijke innerlijke vrijheid bereik je door oog in oog te gaan staan met je ziekte, je pijn en ongemak, en ook je gevoelens van angst en afschuw. Omarm ze als iets wat er is, en vraag dan rustig en neutraal: wat heb je mij te zeggen?

In jullie maatschappij is intiem zijn met je eigen lichaam niet vanzelfsprekend. Het op een intieme manier ‘bij het lichaam zijn’ en ermee praten als een wezen dat respect en liefde verdient, wordt niet als natuurlijk beschouwd. Jullie krijgen veel ideaalbeelden voorgeschoteld in jullie maatschappij: over hoe je lichaam er uit moet zien, over wat fitheid en gezondheid betekent, over wat je wel en niet moet eten en drinken, kortom allerlei regels en normen over hoe een gezond en lang leven er uitziet. Maar al die ideaalbeelden staan los van de weg van de ziel. De weg van de ziel is uiterst individueel. Daarom is er ook een uiterst individuele afstemming op jezelf vereist, om de waarheid te vinden over de ziektes of klachten of spanningen die jij met je meedraagt. Dit vraagt van je om alle ideeën uit de buitenwereld los te laten en diep in jezelf te zoeken naar jouw waarheid.

Dit is een grote uitdaging voor jullie, omdat de angst en de paniek die je overvalt bij ziekte je juist vrij makkelijk doen uitwijken naar een autoriteit buiten je. Je gaat dan op zoek naar een externe autoriteit, die jou kan adviseren. Het kan een reguliere arts zijn, het kan ook een deskundige zijn uit het alternatieve circuit, in wezen maakt dat niks uit. Waar het om gaat is dat je op dat moment vanuit angst je verantwoordelijkheid ten dele in de handen van een ander legt.

Er is natuurlijk niets fout aan het luisteren naar de raadgevingen van deskundigen en vaak is dat is ook zeer verstandig. Alleen gaat het er om dat je al deze kennis naar binnen neemt en weegt in je eigen hart. Onderzoek het op de waarde die het heeft voor jou. Jij bent de baas, jij bent de meester van je eigen lichaam, van jouw leven. Jij geeft zelf vorm aan je lichaam, jij bent werkelijk in de diepste zin de schepper van je eigen lichaam.

Intimiteit hervinden met je eigen lichaam vraagt om oefening, het is niet vanzelfsprekend. Geef het niet te snel op. Als je te maken hebt met hardnekkige spanningen of klachten, probeer het dan nog eens te onderzoeken. Ga in een ontspannen houding met een neutraal bewustzijn naar de plek van die klacht of naar de energie van de ziekte. Geef de pijn of de ziekte een vorm waarin je ermee kunt praten. Vraag het aan je te verschijnen als een dier of een kind of een mens. Of laat het verschijnen als een gids, in welke vorm dan ook. Gebruik je fantasie, dit is zo’n waardevol instrument om je innerlijke gemoedstoestanden te onderzoeken.

Wanneer je dit doet en wanneer je merkt dat het lichaam antwoordt, met beelden of gevoelens, kan er blijdschap zijn. Blijdschap om het herstelde contact, de herwonnen intimiteit. Wanneer je beseft dat jij de enige bent die dit kunt doen, dat er niets of niemand buiten jou is die deze taak kan volbrengen, dat het jouw taak als schepper is om je lichaam van binnenuit te kennen, dan kun je weer zelfvertrouwen voelen. Het zelfvertrouwen om te gaan voelen wat er is, wat de ziekte jou wil vertellen, en het zelfvertrouwen om de antwoorden die je innerlijk ontvangt niet weg te wimpelen vanuit mentale ideeën, of vanuit ideeën die van andere mensen afkomstig zijn. Intimiteit met het lichaam is een zeer waardevol goed, in alle omstandigheden, maar zeker wanneer het lichaam ziektes of klachten vertoont.

De manier om het lichaam te laten praten is liefde. Je bevordert de communicatie niet door met behulp van helende affirmaties of visualisaties te proberen de ziekte te verwijderen. Dat is toch een vorm van strijd, verzet. Het gaat erom dat je begrijpt waarom het zieke stuk daar zit en vanuit dat begrip kan er transformatie ontstaan, kunnen emotionele blokkades oplossen. Dit is de weg van genezing, zo lost een ziekte op: niet door er tegen te vechten, op welke manier dan ook, maar door deze te accepteren als een vriend die op je weg komt om de richting te wijzen. Dit is moeilijk voor jullie, ik begrijp dat, want ziekte maakt veel angst en verdriet los. Maar het is de enige weg, het is de weg naar het licht. Ziekte wil jullie terugbrengen naar huis.

Het doel van ziekte is een beter en dieper verstaan van jezelf. Genezing (op fysiek niveau) kan daar het gevolg van zijn. Dat is niet altijd zo. Het is niet altijd zo dat ziekte oplost zodra je tot de kern van de blokkade komt. Ik wil in dit verband iets zeggen over chronische ziektes en ongeneeslijke ziektes, dat wil zeggen ziektes waarbij de dood onvermijdbaar wordt.

Bij chronische ziekte zie je dat er een hardnekkig probleem is dat steeds blijft terugkomen in je leven. Juist op kwetsbare momenten, waarin je het contact met jezelf een beetje verliest, keert het ziektebeeld terug, soms in versterkte mate. Dit kan zeer ontmoedigend zijn. Ik vraag jullie dan ook om vanuit een ander perspectief hiernaar te kijken. Probeer de ziekte niet de deur te wijzen. Probeer haar te zien als een welkome gast.

Mensen die met chronische ziekte leven, hebben een zeer uitdagende taak op zich genomen. Ze zijn op zieleniveau bereid geweest om deze strijd aan te gaan, en met strijd bedoel ik niet strijd tegen de ziekte maar strijd met de eigen angsten, strijd met ideaalbeelden over wat je zou moeten kunnen in het leven. Dit getuigt van veel moed.

Vaak kiest de ziel voor een chronische ziekte omdat zij in dit leven een bepaald thema op heel geconcentreerde manier wil uitwerken. De ziekte werpt je steeds terug op bepaalde emoties. Er is een emotioneel patroon dat de ziekte begeleidt. Je hiermee steeds geconfronteerd te zien, is een zware opgave maar tevens een voor de ziel zeer vruchtbare weg.

Vaak zijn deze levens van een enorme diepgang en innerlijke rijkdom, die niet altijd voor anderen zichtbaar is. Het is dan ook niet goed steeds te hopen of aan te dringen op verbetering, omdat de ziekte vaak het proces heeft van een spiraal, dus een bewegende cirkel waardoor je steeds op hoger niveau komt, ook al val je ogenschijnlijk steeds terug in ziekteverschijnselen. Dit is niet zo op spiritueel niveau. Op spiritueel niveau val je niet terug, maar bereik je steeds diepere dieptes in het doorleven van bepaalde gevoelens, die wellicht in andere levens ondergesneeuwd zijn gebleven.

Dit geldt vaak ook voor erfelijke of aangeboren afwijkingen; die zijn er niet toevallig. Jullie spreken dan graag van karma, maar daar wil ik voorzichtig mee zijn, omdat jullie dat zo associëren met straf en boete. Zo is het niet. De ziel heeft de oprechte wens om zichzelf volledig te kennen en om innerlijk vrij te worden. Dat is haar diepste wens en van daaruit neemt zij soms gebreken op zich, ziektes, afwijkingen, die haar helpen dat doel te bereiken. Het is niet een vereffening van schulden, het is een innerlijke wens om vrij te worden en soms gaat dat nu eenmaal het beste via het ervaren van zeer moeilijke omstandigheden binnen je eigen lichaam. Hiervoor kun je alleen het grootste respect opbrengen. Zeker in jullie maatschappij, waarin onmenselijke ideaalbeelden gekoesterd worden over functioneel zijn, nuttig zijn, mooi en succesvol zijn. Al die idealen maken het erg moeilijk om te kunnen leven met een gebrek en daar met vreugde de zin en de betekenis van te kunnen ervaren. Het zijn de moedigen onder jullie die dat op zich nemen en die ook een bepaalde waarheid uitstralen naar mensen die zichzelf misschien makkelijker voorbijlopen. Als het je goed gaat, als je succesvol bent in de ogen van de maatschappij, is het moeilijker om stil te staan bij wie je werkelijk bent en wat jou werkelijk beweegt. Juist degenen die ziek of gebrekkig zijn vervullen hierin een signaalfunctie, een wegwijzer naar waarheid. Want waarheid ligt niet in perfectie maar in liefde en acceptatie van alles wat is.

Over ongeneeslijke ziektes wil ik tot slot nog wat zeggen. Soms wordt het duidelijk dat een ziekte niet meer te overwinnen valt, dat het lichaam langzaam ten onder gaat aan de ziekte, dat de materie niet stand houdt. Wat doet de ziel die op dat moment in dat lichaam verkeert? Zolang je je blijft verzetten tegen de ziekte, kun je niet in contact komen met het innerlijke weten dat je vertelt dat het tijd is om afscheid te nemen. Soms weet je dit al, voorvoel je het, maar vervult het je met zo’n afschuw en verdriet dat je toch wilt blijven doorvechten, tot dat nieuwste medicijn er is of die andere behandeling die misschien behulpzaam kan zijn. Dit is heel begrijpelijk en we willen het niet veroordelen, zeker niet, maar je doet jezelf zoveel pijn ermee. Als je loslaat, als je de dood toestaat naderbij te komen, zal je zien dat ook hij geen tegenstander is maar een vriend. De dood verlost je uit een strijd.

Als je meegaat met wat de dood je vertelt, dan zul je innerlijk verschillende fasen doormaken voordat het werkelijke sterven optreedt. Die fasen hebben alle te maken met een geleidelijk loslaten van het aardse, van je geliefden, van de materiële wereld om je heen, de zintuigen waarmee je alles waarneemt. Dit is een mooi, natuurlijk proces.

Het is jammer als dit proces wordt overschaduwd door een vechthouding, waarin je probeert koste wat het kost vast te houden aan het leven. Het – fysieke – leven is dan vaak al zo mager en broos geworden dat het niet meer waard is om geleefd te worden. Laat het gaan: de dood is een bevrijder, die je ten dienst wil zijn. De dood is niet je vijand. De dood brengt nieuw leven.

In een situatie van ongeneeslijke ziekte waarbij je als toeschouwer voelt dat degene die ziek is eigenlijk al weet dat hij gaat sterven, probeer dan voorzichtig en zacht daarover te praten. Het zal een bevrijding zijn voor degene die overgaat. Het liefste en waardevolste wat je kunt doen voor iemand die sterft is bij hem zitten en zijn hand vasthouden. Er is niks anders wat je hoeft te weten en te kunnen om een stervende te begeleiden.

Stervensbegeleiding is heel belangrijk in jullie maatschappij en jullie komen het allemaal zelf tegen in jullie eigen huis en jullie eigen familie. Wees aanwezig bij een stervende en voel de reis die er aankomt; voel het machtige, grootse ogenblik dat een ziel zijn lichaam achterlaat en teruggaat naar andere sferen, naar zijn thuis.

Probeer de ziekte die het sterven veroorzaakt niet te zien als een vijand van wie je het uiteindelijk verliest. Het is geen wedstrijd. Heel vaak is het zo dat de dood je op een gegeven moment komt verlossen van veel meer pijn en ellende. Je hebt niet verloren. Je zet je weg voort op een andere manier. Soms is het zo dat bepaalde stukken die je wellicht had willen doorleven of overwinnen in dit leven, niet afgemaakt kunnen worden. Dat kan verdriet doen, bij degenen die overblijven en bij diegene die vertrekt. Toch vraag ik jullie: laat het los in liefde, want er is een diepere wijsheid werkzaam die jullie leidt en die jullie weer zal samenbrengen in nieuwe en betere omstandigheden. Jullie zullen weer samenzijn en het leven vieren.

Mijn grootste pleidooi vandaag ten aanzien van ziekte is eigenlijk: omarm je ziekte, wees erbij met liefde en aandacht en laat het proces van ziek-zijn tevens een proces zijn van een geleidelijk dieper verstaan van jezelf. Geef je over aan de ziekte en aan de verdiepte communicatie met jezelf. Overgave betekent niet: passief en bitter de ziekte over je heen laten gaan maar er actief mee samenwerken als met een vriend.

Ik omarm jullie met mijn liefde en wil jullie vragen mijn aanwezigheid te voelen, en de liefde die er is voor jullie allen, in ziekte en gezondheid. Er is zoveel liefde die jullie omringt, beschikbaar voor allen, als jullie je oordelen laten varen over wat je wel of niet verdient, wat je wel en niet goed doet, over wat je allemaal nog te doen staat. Laat het los, de liefde is er nu, ook voor jou.

© Pamela Kribbe

www.pamela-kribbe.nl