Pamela channelt Maria
Lieve vrienden,
ik ben Maria die spreekt.
Ik omarm jullie in mijn hart en ben bij jullie om te getuigen van jullie Licht en van de Kracht die in jullie woont, en die je ter beschikking staat in je huidige leven op aarde.
Vele levens hebben jullie geleid op deze planeet. Nu is voor jullie de tijd gekomen om alle draden samen te pakken, alle lijnen die naar het verleden lopen. Er is sprake van een integratie in jullie ziel: dat is wat jullie in dit leven willen bereiken.
Jullie zijn oud, heel oud. Jullie zijn engelen die ooit vanuit het paradijs hier naartoe kwamen op een onderzoekingstocht, op verkenning. Jullie zijn de dualiteit binnen gegaan en hebben op deze manier veel gezien en ervaren. Dat was ook jullie bedoeling. Het was geen zondeval die jullie hier bracht, maar jullie vrije wil en je eigen keuze om deze wereld van dualiteit te verkennen. Op aarde hebben jullie geleefd en veel meegemaakt. In de loop van al die levens is er ook veel trauma opgehoopt in jullie ziel. Je zou dat kunnen benoemen als je schaduwzelf.
Dat schaduwzelf leeft in je, heeft er zijn verblijfplaats. Als je je er niet van bewust bent, kan het je leven te veel gaan bepalen en beheersen. Dan verval je in onbewuste patronen, waardoor je jezelf in feite naar beneden haalt, en daardoor lok je destructieve energie uit.
Over dit schaduwzelf wil ik vandaag spreken. Hoe ermee om te gaan? Hoe kun je het herkennen? Welke rol speelt het in je leven?
Ik wil jullie meenemen in een verhaal dat de rol van dit schaduwzelf duidelijk maakt.
Er was een tijd waarin je nog niet in de vorm bestond, nog niet belichaamd was. Stel je maar voor dat je een engel was, heel etherisch, vloeiend en vrij, en dat je leefde in een dimensie van zijn die veel minder vast en concreet was dan deze, waarin je nu bestaat.
Stel je die sferen maar voor! Misschien zie je kleuren om je heen, vloeiende bewegingen; niets is vast. Je vliegt door die sferen als een engel, of in welke vorm dan ook. In ieder geval ben je nog helemaal niet gebonden aan een specifiek lichaam. Dit voelt verrukkelijk, onbeperkt en onvoorwaardelijk. Je laat je meedeinen op alle vloeiende bewegingen die je om je heen voelt.
En dan, nadat dit eeuwen lang zo is voortgegaan, hoor je plotseling een roep, een geluid, een schreeuw om aandacht. Je weet niet waar het vandaan komt, maar het raakt je in je hart. Je hebt het gevoel dat je daar naartoe moet. Aan de ene kant wil je blijven waar je bent, rondzweven in die hemelse sferen, maar aan de andere kant is er iets wat je trekt. Dat geluid trekt aan je. Het is een angstschreeuw. Langzaam kom je dan in jezelf tot het besluit om er naar toe te gaan. Je energie wordt op dat moment meer geconcentreerd, meer gefocust.
Je neemt het besluit: ik wil zien wie daar roept. En dan beweeg je je er naartoe. Dat gaat vanzelf. Op een gegeven moment zie je een gat verschijnen, een zwart gat of een koker waar je in kunt kijken. Het lijkt een soort tunnel te zijn. Voor het eerst word je je bewust van iets specifieks, iets concreets. Voor het eerst ook voel je iets van een emotie, een aarzeling, maar ook iets van een spanning: je bent benieuwd, nieuwsgierig. En heel sterk voel je dat aan de andere kant van de tunnel iets jou roept. Iets heeft jou nodig. Het is iets dat diep bij je hoort, maar waarvan je niet wist dat het bestond. En je raakt bevangen door de aantrekkingskracht van die roep. Dan zie je dat je in feite boven aan een trap staat. Zelf begin je nu ook een iets concretere vorm aan te nemen. Je ziet er een beetje uit als een engel.
En hoewel het tegenstrijdig is dat jij vanuit dat Licht en die mooie omgeving de donker tunnel in zou gaan, weet je het zeker: ik moet daar beneden zijn. En stap voor stap ga je die trap af, niet wetend wat je tegemoet gaat, maar vol verwachting. En tijdens het afdalen wordt de atmosfeer veel minder prettig dan je gewend bent. Het is grijzig donker en het voelt ietwat beklemmend. En als je dichter bij de onderste trede komt, zie je daar een gedaante zitten, een gestalte die vreselijk huilt, die het niet meer ziet zitten. Dan daal je af totdat je helemaal op de grond naast deze gestalte staat. Je knielt bij die gestalte neer, en je vraagt: “Wie ben jij?” En het antwoord luidt: “Ik ben je schaduwzelf. Ik draag pijn, ik draag verlatenheid en eenzaamheid in mij mee, en onbegrepen boosheid. “
En terwijl je naar dat schaduwzelf kijkt, voel je het kloppend hart in die gedaante. Je ziet dat er naast pijn ook heel veel leven in die gestalte zit, een vorm van levenskracht die je eigenlijk niet kent vanuit de hemelse sferen. Het is een diep geaarde, geïncarneerde levenskracht, een passie. En daarnaar wil je uitreiken. Je zegt vanuit je hart, en dat gaat vanzelf: ”Ik wil je helpen, ik ben hier bij je, voor jóu. Wij horen bij elkaar.” Dan pak je de linkerhand van je schaduwzijde, en staan jullie tegenover elkaar. Je bent gefascineerd door je schaduwzelf. Je staat jezelf toe er één mee te worden, ermee te versmelten, en zo je hemelse kracht toe te voegen aan het schaduwzelf. Voel hoe het schaduwzelf een zucht van verluchting slaakt, en zich omringd weet door een kracht waardoor het werkelijk onvoorwaardelijk gesteund en omringd wordt.
Zie eens wat deze versmelting met jóu doet, met je engelzelf. Er worden nu krachten en inzichten in je wakker die je nooit tevoren had ervaren. Je voelt je hart opengaan, je voelt warmte voor dit schaduwzelf.
Dit schaduwzelf draagt al jouw lasten en pijnen; het heeft veel meegemaakt. Dit schaduwzelf vertegenwoordigt je onbewuste patronen of mechanismen waarmee je geprobeerd hebt de pijn in jezelf te verzachten, geprobeerd hebt het emotioneel te overleven. Het kan zijn dat zo’n mechanisme eruit bestaat dat je jezelf veel te klein maakt, dat je jezelf niet uitspreekt en geen woede durft te tonen; of het kan zijn dat het mechanisme eruit bestaat dat je jezelf te groot maakt, dat je je beter voordoet dan je bent of dat je te veel verantwoordelijkheid voor anderen op je neemt, waardoor je zelf tekort komt.
Overlevingsmechanismen kunnen allerlei vormen aannemen, maar ze hebben gemeenschappelijk dat ze voortkomen uit een diepe pijn en kwetsing, een afwijzing. Vanuit het schaduwzelf komt een roep die het engelzelf bereikt.
Wanneer het engelzelf contact maakt met de schaduw en naar beneden komt, incarneert, dan kunnen er werkelijk wonderen gebeuren. Het engelzelf wordt dan opnieuw geboren, omdat het van vlees en bloed wordt; het brengt dan de hemelse sferen echt naar beneden in aardse vorm. Op die manier is het schaduwzelf ook de motor voor verandering, de motor voor groei, de brandstof voor vernieuwing en innerlijke verrijking. Het engelzelf is dat stuk in je dat steeds gevraagd wordt de pijn te omarmen en te accepteren, met liefde te omgeven. Het engelzelf leert hiervan, gaat steeds meer stralen op een manier die in de hemel niet mogelijk was. Het wordt een doorleefde, liefdevolle engel, vol compassie en begrip voor het menselijk zijn. En dit is mede mogelijk gemaakt door het schaduwzelf.
Zie je hoe de dans tussen beiden een enorme schoonheid en creativiteit voortbrengt? Sterker nog, daar waar het schaduwzelf het meeste donker bevat, de meeste duisternis, de diepste angst, daar zal zijn engelzelf op zijn sterkst gaan stralen, daar wordt het uitgedaagd om het goddelijke Licht het diepst in de materie te brengen.
Zij spelen dus een dans, zij vormen tezamen een spel van energieën dat niet zonder elkaar kan. Ze bevruchten elkaar, het donker en het licht. Nergens schijnt het licht zo helder als in een geïncarneerde vorm waarin het schaduwzelf het Licht aanroept, het Licht nodig heeft. Daar schijnt het Licht het sterkst.
Ik vraag jullie deze dans, dit spel van energieën in jezelf te herkennen, te voelen hoe je beide bent. Het schaduwzelf dat verstrikt is geraakt in bepaalde patronen van overleven die je in feite niet dienen én het lichtende engelzelf dat letterlijk zijn licht hierop werpt en daardoor de patronen kan laten oplossen. Gewiegd in de onvoorwaardelijke Liefde van het engelzelf kan het schaduwzelf los gaan laten en ontspannen, en daarin tevens zijn schatten prijsgeven. Diep doorleefde wijsheid: dat is het resultaat van hun samengaan.
Weet dat juist daar waar je schaduwzelf je het meeste kwelt, waar je de meeste last ervaart, en waar je wonden het diepst en het oudst zijn, een beroep wordt gedaan op jouw meest stralende en krachtige kant, op jouw meest liefdevolle zelf. Daar nodigt het schaduwzelf uit om tot de diepste incarnatie van je goddelijkheid te komen. Dit is niet iets wat je moet doen, dit is iets wat in dit proces gebeurt. Laat het gebeuren, sta toe dat de donkere kanten er zijn, loop er niet voor weg, verzet je er niet tegen, maar open jezelf voor het Licht van de engel dat daar doorheen wil schijnen.
Daar waar je deze diepste stukken van weerstand, angst, en boosheid in het vizier krijgt, ze onder ogen ziet, daar maak je een opening voor de engel om erbij te komen. Dus nogmaals: je hoeft met die donkerste stukken niet letterlijk iets te doen, je hoeft er alleen maar bij te zijn. Het ZIJN is een antwoord op de roep van het schaduwzelf. Het Zijn is het aanwezig zijn van de engel: Ik ben bij je”. Voel het nog maar eens.
Neem nu, terwijl je hier zo zit, in jezelf waar wat jou in het dagelijks leven nog veel moeite kost. Waar voel je een oud patroon zitten dat je doorlopend lastig valt, dat je dwars zit? Voel de energie van het patroon, de angst erin. Stel je nu voor dat er een straal uit de hemel valt die deze energie met zijn licht omvat. Heel puur en zuiver valt het licht erom heen en doet niets anders dan schijnen. Het schijnt naar binnen. Voel wat er nu met dat patroon gebeurt, met die beklemde energie. Voel hoe alle delen, alle cellen van deze energie zich als het ware openen naar het licht en ‘ja’ zeggen. Ze willen los komen, ze willen vrij worden. Dit is alles wat je hoeft te doen of te weten: te beseffen dat dit licht er IS, en je opstellen voor dit licht. Zo laat je je eigen hoger zelf intrede doen in het dagelijks leven. Stel je maar voor hoe het Licht van je hoger zelf door je heen spoelt, hoe het alles met zachtmoedige, liefdevolle stralen beschijnt. Het doet niets, het IS. Maar in dat Zijn ligt zo’n enorme kracht dat het wonderen kan creëren. Jullie allen hebben te maken met oude diep zittende angsten die vaak verder terug gaan dan je huidige leven. Al deze angsten zijn verzameld in het schaduwzelf. Zodra je merkt dat je je daar tegen verzet, dat je een oordeel hebt daarover, omdat je wilt dat het allemaal voorbij is, neem dan even rust, schep ruimte voor jezelf; visualiseer dat je die lastige complexen of obstakels in het licht zet, in het licht van je eigen innerlijk wezen, je eigen goddelijkheid.
Voel ook hoe dit Licht geen planning heeft; het hoeft niet binnen een bepaalde periode afgesloten te zijn. Het Licht is geduldig, zuiver, puur aanwezig in het Nu. Het wacht altijd op jou.
Jouw engelzelf houdt íntens van jou. Het is zijn missie om jou onvoorwaardelijk bij te staan. Daarvoor is het uit de hemel naar beneden gekomen. Het heeft alles opgegeven om hier bij jou te zijn. Zo dierbaar ben je voor je engelzelf: vertrouw daar op. Door het engelzelf en dat ben je – spreekt God , spreekt alles wat Is en alles wat verbonden is. Het wacht op jou met oneindig geduld en in Liefde. En ook in het Weten dat het allemaal niet voor niets is.
Juist in die spanningsboog tussen schaduwzelf en lichtzelf ligt een onvoorstelbare creativiteit verborgen, een diepgang die het ‘t allemaal waard maakt.
Bedankt voor je aanwezigheid vandaag.
Jullie zijn ons heel dierbaar.
© Pamela Kribbe
Tekstredactie: Ben van den Broek
