Pamela Kribbe channelt Jeshua
Ik ben Jeshua. Ik groet jullie vanuit een oceaan van stilte en liefde. Onzichtbaar voor jullie wereld – en door jullie wereld heen – zorgt deze oceaan voor verbinding met alles. Een onzichtbaar kleed, een netwerk van energie, verbindt alles met alles, en draagt alles. Het bewustzijn dat jullie zoeken en waarin jullie thuishoren, is niet gebonden aan tijd en ruimte. Het is ook niet ergens anders, niet buiten de aarde en niet boven de aarde. Het is veel dichter bij en tegelijk ben je er steeds van verwijderd, omdat je wordt meegezogen in de wereld van de zintuigen, de fysieke wereld, de stemmen en geluiden van de mensen om je heen, de maatschappij. En die stemmen hoor je niet alleen fysiek, ze bevinden zich ook in je innerlijke ruimte. Zij vullen die ruimte – je bewustzijn – met inhouden, gedachten en overtuigingen, die niet vrij zijn van angst
Jullie bewustzijn wordt voor een belangrijk deel gevuld met input van buiten. Die input komt uit het verleden en is gebaseerd op angst. Dat zijn allerlei soorten angst: overlevingsangst, angst voor pijn en geweld, en ook angst voor afwijzing, eenzaamheid en afgescheidenheid. Zo zie je hoe jullie, te midden van een oceaan van verbinding en liefde, toch als eilandjes functioneren, gevangen in oude overtuigingen, je niet bewust van de onderliggende eenheid die jou draagt. Word je bewust van je eiland-zijn; word je bewust van je eenzaamheid.
In ieder mens leeft de pijn van eenzaamheid. Roep die nu eens heel bewust op. Loop er niet voor weg. Probeer hem niet te verdoven, maar ga er recht op af. Misschien zie je nu voor je innerlijk oog iets of iemand verschijnen, die deze eenzaamheid in jou vertegenwoordigt: een gestalte – een mens of een dier – of een beeld uit de natuur. Kijk maar naar het beeld dat jouw eenzaamheid weerspiegelt: het gevoel niet verbonden te zijn met het geheel, het gevoel in het duister te tasten. Laat deze eenzaamheid maar groter worden, en ook de angst die ze teweeg brengt. De grootste angst in ieder mens is uiteindelijk de angst om afgescheiden te zijn, verstoten te zijn door het geheel. Verstoten door de vader-moeder van het universum, en helemaal teruggeworpen te zijn op jezelf. Het is dan alsof je zuurstof tekort komt, alsof je geestelijk naar adem snakt. Je levensadem gaat verloren als je je verbinding met het geheel verbreekt.
Waarom vraag ik je om je hiervan bewust te worden? Omdat het nodig is! Als je onbewust blijft van je eigen diepste pijn, ga je die beslist verdoven; ga je buiten jezelf zoeken naar manieren om die pijn draaglijk te maken in plaats van dat je op zoek gaat naar de echte verbinding: die met het hart van het universum; daar maak jij deel van uit met je ziel, samen met zielsverwanten.
In plaats daarvan ga je vaak schijnverbindingen aan. Om je innerlijke leegte te verhullen zoek je succes op het gebied van werk; of je doet dit door sociaal aanzien te verwerven. Je geeft jezelf weg. Maar of je dat nu doet via relaties, ambities, dromen of verlangens , steeds blijft op de achtergrond het werkelijke probleem wringen: het verlies van verbinding met de essentie, met de bron.
Ik vraag je nu om die schijnoplossingen los te laten en in plaats daarvan de diepte in te gaan, de diepte van je eigen eenzaamheid. Realiseer je: als je daar aanwezig bent, als je daar met je volle bewustzijn binnentreedt, dan ben je niet langer alleen, want bewustzijn is licht. Als jij vol en oprecht aanwezig bent in je eigen eenzaamheid, wachten daar twee armen uitgestrekt op jou. Het is het leven zelf dat jou welkom heet en opvangt, terugbrengt naar de oorsprong, naar de kern. Besef goed dat als jij deze stap zet, dat je dan niet alleen je eigen persoonlijke verdriet aankijkt, maar dat je tegelijkertijd oog in oog staat met het gemeenschappelijk lot van de mensheid.
Gebrek aan verbinding, afgescheiden zijn en eenzaamheid vormen de diepste pijn in alle mensen. Je kunt die pijn lezen in het gelaat, in de ogen van de ander. En je hoeft niet eens heel diep te kijken. Waar ze ook mogen wonen en leven, er is veel verlorenheid in mensen. Dit is het verdriet van de wereld, van een wereld die vervreemd is geraakt van het meest wezenlijke dat er is: het gevoel ergens bij te horen, ergens thuis te zijn, verbonden te zijn op een betekenisvolle manier.
En jullie, die dit horen, zijn geroepen om deze verbinding terug te brengen in de wereld, onder de mensen. Je doet dit door de duisternis in jezelf onder ogen te zien, te ontvangen met een open hart; zo word je een poort voor anderen, een doorgang die hen helpt hun eigen eenzaamheid en hun eigen licht terug te vinden.
Stel je nu voor dat engelenvleugels zich om jouw schouders heen slaan. De verbinding met het Ene, de warmte van het leven en de kosmos zijn heel dichtbij; zijn nooit ver weg geweest. Jullie samenleving heeft zich echter van deze oorspronkelijke energie vervreemd, heeft zich verwijderd van de verbinding via een tegenovergestelde beweging. Er is heel veel macht in haar werkzaam geweest. En macht leidt altijd naar afscheiding, naar gevoelens van superioriteit, en je boven een ander verheven voelen. Op die manier ontstaat er een innerlijke leegte in mensen. Als je je boven een ander stelt, op een of andere manier macht uitoefent, verbreek je de verbinding met de ander. Je bent in strijd, in competitie; het gaat dan om overheersen of overheerst worden. Met in beide gevallen als gevolg een leegte, die uiteindelijk ondraaglijk wordt. En machthebbers proberen, hoe dan ook, nog meer macht te verwerven.
Je kunt het wel heel lang proberen, maar uiteindelijk kan niemand leven zonder echte liefde en verbinding. De wereld is nog steeds in de greep van macht en machtsdenken. Dit veroorzaakt onnoemelijk veel lijden, pijn en verdriet. De weg terug is voor jullie echter niet zo makkelijk te vinden. Immers, wanneer een maatschappij lange tijd in de ban is geweest van macht en onmacht, verdwijnt er steeds meer kennis en begrip van wat liefde, wat verbinding echt inhoudt: liefde zonder manipulatie, verbinding zonder afhankelijkheid en strijd.
Wat deze wereld en iedereen in deze wereld het meest nodig heeft, is de zuivere energie van liefde. Maar deze is voor jullie moeilijk te bereiken. In de loop van de tijd zijn jullie immers het spoor bijster geraakt doordat jullie wijze van denken, willen en handelen een verkeerde richting is ingeslagen.
Daarom vraag ik je compassie te hebben met jezelf en met je eigen pijn, en te begrijpen dat het niet alleen jouw persoonlijke pijn is, maar ook de pijn van de mensheid. Het is een collectieve pijn. Als je dit beseft, begrijp je beter wat er op het spel staat: wat jij doet is van belang voor het geheel.
Durf jij je innerlijke duisternis in te gaan om daar het licht van je bewustzijn te laten schijnen? Als je dat doet, doorbreek je iets, en wel een oud patroon in het collectieve bewustzijn. Je gaat dan terug naar binnen. Terug naar dat wat ooit vanzelfsprekend was: de verbinding met en het gedragen worden door het geheel. Door zo je eigen weg te gaan, trek je niet alleen een eigen spoor, maar creëer je tegelijk een energetische opening voor het bewustzijn van andere mensen, ben je voor hen een wegbereider.
Neem jezelf serieus. Je bent een drager van licht en bewustzijn. Voel de engelenarmen om je heen. Voel de energie van thuis, van de bron.
Als je je van dit alles volledig bewust bent, kun je de wereld om je heen veel gemakkelijker relativeren, laten zijn voor wat ze is, en tegelijk leven vanuit je ziel en je hart. Je zult dan niet meer meegaan met de energieën van macht en afhankelijkheid, en de strijd van het verleden loslaten. Je wordt dan vrij, en jouw vrijheid dient de mensheid.
Tekstredactie: Ben van den Broek
© Pamela Kribbe
